Natuurkundige David Bohm spreekt over the nature of things
Bohm’s leven
David Joseph Bohm (Wilkes-Barre (Pennsylvania), 20 december 1917 – Londen, 27 oktober 1992) was een in de Verenigde Staten geboren Brits kwantum-natuurkundige, die belangrijke bijdragen leverde op het gebied van de theoretische natuurkunde, de filosofie en de neuropsychologie. In de oorlogsjaren werkte hij mee aan het Manhattan Project.
De dood van David Bohm op 27 oktober 1992 was niet alleen een groot verlies voor de natuurkundige gemeenschap maar ook voor al degenen die belangstelling hebben voor de filosofische implicaties van de moderne wetenschap. David Bohm was een van de meest vooraanstaande theoretische fysici van zijn generatie en een onbevreesd uitdager van de wetenschappelijke orthodoxie. Zijn interesses en invloed strekten zich ver buiten de fysica uit en omvatten biologie, psychologie, filosofie, religie, kunst en de toekomst van de maatschappij. Aan zijn vernieuwende benadering van veel uiteenlopende kwesties lag het fundamentele denkbeeld ten grondslag dat er achter de zichtbare, tastbare wereld een diepere impliciete orde van een onverdeelde heelheid aanwezig is.
Waarnemen
Met name zijn dialogen met Krishnamurti zijn parels in de verkenning van het bewustzijn. In 30 intensive dialogen wordt verkennen ze aspecten van ons bewustzijn, waarneming en waarheid. Hoe ons waarnemen gekleurd wordt en we door onze ervaringen en oordelen betekenis verlenen wordt door Bohm prachtig behandeld.
zie ook: https://bohmkrishnamurti.com
Impliciete Orde
Bohm gelooft dat leven en bewustzijn diep in de generatieve orde zijn besloten en dus in uiteenlopende graden van ontvouwing in alle stof aanwezig zijn, met inbegrip van de zogenaamde ‘dode stof’ zoals elektronen of plasma’s. Hij beweert dat er een ‘protointelligentie’ in de stof is, zodat nieuwe evolutionaire ontwikkelingen niet toevallig, maar op creatieve wijze verschijnen als betrekkelijk geïntegreerde gehelen uit impliciete bestaansniveaus. De mystieke betekenis van Bohm’s denkbeelden wordt onderstreept door zijn opmerking dat het impliciete domein ‘evengoed idealisme, geest, bewustzijn zou kunnen worden genoemd. De scheiding van de twee – stof en geest – is een abstractie. De basis is altijd één’.
Zoals bij alle waarlijk grote denkers kwamen de filosofische denkbeelden van David Bohm tot uitdrukking in zijn karakter en levensstijl. Zijn leerlingen en collega’s beschrijven hem als volstrekt onzelfzuchtig en vrij van wedijver, steeds bereid zijn laatste opvattingen met anderen te delen, altijd toegankelijk voor nieuwe ideeën, en doelgericht gewijd aan een rustig maar hartstochtelijk onderzoek van de aard van de werkelijkheid. In de woorden van een van zijn oudleerlingen, ‘Men kan hem slechts karakteriseren als een wereldlijke heilige’.
Bohm geloofde dat de algemene geneigdheid van individuen, naties, rassen, maatschappelijke groeperingen, enz., om elkaar als fundamenteel verschillend en afgescheiden te beschouwen, een voorname bron van conflicten in de wereld was. Hij hoopte dat de mensen uiteindelijk tot de erkenning zouden komen van de essentiële onderlinge verwantschap van alle dingen en zich zouden aaneensluiten om een meer holistische en harmonische wereld op te bouwen. Hoe kunnen we het leven en het werk van David Bohm beter eren dan deze boodschap ter harte te nemen en het ideaal van universele broederschap tot de grondtoon van ons leven te maken.
Bron: David Pratt – David Bohm en de impliciete orde, http://www.theosofie.net/sunrise/sunrise1993/juliaug1993/davidbohm.html